Tomris Uyar

ESER: EBRU CEYLAN
METİN YAZARI: EBRU CEYLAN
SESLENDİREN: DENİZ ÇAKIR
MÜZİK: BERK ÖZTÜRK
SES TASARIM: EKİN ETİ, ZUHAL MÜZİK
MÜZİK MIX MASTERING: BERK KULA

Eser Ölçüsü 90x90 / Çerçeveli 110x110
Canvas, Yağlı Boya, Çerçeveli

BİLGİ:
Türk edebiyatının önemli öykü yazarlarından ve çevirmenlerinden biridir. İstanbul'da doğmuş, Arnavutköy Amerikan Kız Koleji'ni bitirdikten sonra İstanbul Üniversitesi Gazetecilik Enstitüsü'nden mezun olmuştur. Edebiyat dünyasında bireyin iç dünyasını, kadın-erkek ilişkilerini ve gündelik yaşamın derinliklerini ele alan öyküleriyle tanınır. Turgut Uyar, Cemal Süreya ve Edip Cansever gibi dönemin büyük şairleriyle entelektüel bağlar kurmuş, ancak güçlü kişiliği ve bağımsızlığıyla yalnızca bir "ilham perisi" olmaktan çok daha fazlasını ifade etmiştir. Eserlerinde yalın bir dille bireylerin duygusal çatışmalarını ve toplumsal baskıları işleyen Uyar, İpek ve Bakır, Yürekte Bukağı, Gece Gezen Kızlar gibi öykü kitaplarıyla dikkat çekmiştir. Aynı zamanda Virginia Woolf ve James Joyce gibi yazarların eserlerini Türkçeye kazandırarak edebiyata büyük katkı sağlamıştır. Tomris Uyar, derin gözlem gücü ve özgün üslubuyla Türk edebiyatında modern öykücülüğün önemli isimlerinden biri olarak kabul edilir.

SANATÇI GÖRÜŞÜ: 
Hikayesini yazarken şu cümlelerle başlamak istedim.  Oysa demiştin, Durma! Göğe bakalım… Bu sözün, Tomris Uyar’ın kaleminden süzülen bir cümle olabileceğini düşündüm; onun incelikli, derin ve hayata bakan penceresinden… Tomris’in hikâyelerinde olduğu gibi, burada da mavi bir geçiştir: gökyüzünden yüreğe, sevgiden vedaya uzanan bir yolculuk. Tomris Uyar’ın anlatılarında, insanlar sözcüklerle birbirine dokunur, eksilir, tamamlanır. Mavi, burada hem dokunan hem eksilen bir anlam taşır. O mavi, bazen bir vedanın serinliği, bazen bir umut kırıntısının sıcaklığıdır. Tıpkı Tomris’in kalemindeki duruluk gibi, mavi her duyguya sızar: Sevgilinin kaçan bakışlarına, suskunluğunda sakladığı cümlelere, dağılan saçlarına… Tomris Uyar’ın hayatı ve yazısı, “bizlerin, “Senlerin ve “benlerin hikâyelerine dairdir. Sen ve ben, bu metinde önce sorularımızı yitirmişiz, sonra arzularımızı. Ama o, soruların, nedenlerin, dokunuşların izini hep sürmüştür. Tıpkı yazılarında olduğu gibi, bende bu metni yazarken var etmek kadar yok oluşa da incelikle eğildim. Bu metin de mavi gibi derin bir vedayı, her veda gibi tamamlanamayan bir hikâyeyi dile getiriyor.